Instytucja, w której przeprowadzono autopsję, nie była powiązana z badaniem gen-terapia. Rodzina wyraziła pisemną zgodę na ujawnienie wszystkich danych. Specjalne testy zostały sfinansowane przez sponsora w ramach dochodzenia FDA. Sponsor nie miał żadnej roli w przygotowaniu manuskryptu ani decyzji o przesłaniu go do publikacji, a autorzy gwarantują kompletność i dokładność danych. Opis przypadku
36-letnia kobieta z 15-letnią historią reumatoidalnego zapalenia stawów, przedstawioną 5 lipca 2007 r., Z gorączką, dreszczami, zmęczeniem, nudnościami, wymiotami i bólem brzucha. Jej początkowa terapia reumatoidalnego zapalenia stawów rozpoczęła się w 1992 r. Od hydroksychlorochiny, a od 1994 r. Do 2001 r. Otrzymywała różne kombinacje następujących leków: metotreksat, azatioprynę, prednizon i etodolak. W 2002 roku była leczona etanerceptem, a następnie etanerceptem i metotreksatem. Od 2004 roku była leczona adalimumabem (40 mg co drugi tydzień), metotreksatem (20 mg raz w tygodniu), niskodawkowym prednizonem (3 mg raz na dobę) i zastrzykami kortyzonu w kilku stawach, przede wszystkim prawym kolanem. Terapia Adalimumabem została przerwana na kilka miesięcy pod koniec 2006 roku, kiedy pacjent przeszedł operację stopy. Jej powodem zapisania się w badaniu terapii genowej w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów była obecność przetrwałego zapalenia błony maziowej kolana. W badaniach przesiewowych wyniki testów na gruźlicę, zakażenie ludzkim wirusem upośledzenia odporności (HIV), wirusowe zapalenie wątroby typu B i wirusowe zapalenie wątroby typu C były negatywne. 26 lutego 2007 r. Otrzymała pierwszą iniekcję, w prawym kolanie, czynnego czynnika terapii genowej, tgAAC94, który składał się z odpornych na DNazy 5 × 1013 cząsteczek rekombinowanego wektora AAV2 oraz insertu cDNA zaprojektowanego do eksprymują antagonistę TNF-a, składającego się z domeny immunoglobuliny połączonej z domeną receptora TNF. W tym czasie nadal przyjmowała adalimumab, metotreksat i prednizon w dawkach wymienionych powyżej. Dnia 2 lipca 2007 r., W dniu drugiego wstrzyknięcia tej samej aktywnej dawki, zgłosiła ona zmęczenie trwające kilka dni i niską gorączkę przez dzień. W ciągu 4 miesięcy przed drugim wstrzyknięciem nie nastąpiły zmiany w jej układowych lekach immunosupresyjnych. Miała temperaturę 37,6 ° C (99,6 ° F), ale jej objawy życiowe były normalne. Tego wieczoru miała nudności, wymioty, gorączkę i dreszcze, a następnie biegunkę i bóle brzucha, szczególnie w okolicy nadbrzusza. Z powodu jej stałej gorączki, otrzymywała lewofloksacynę doustnie w dawce 500 mg na dobę, począwszy od 5 lipca. Pięć dni po wstrzyknięciu, pacjentka znalazła się w izbie przyjęć o temperaturze 40 ° C (104 ° F), nudnościach, wymiotach. i ból głowy. Rentgen klatki piersiowej, testy chemiczne krwi i pełna morfologia krwi były prawidłowe. Należące do tej pory hodowle krwi i moczu okazały się być ujemne. Została wypisana z rozpoznaniem zespołu wirusowego; prometazynę przepisano na mdłości. Kontynuowała codzienne przyjmowanie lewofloksacyny.
Tabela 1. Tabela 1. Wyniki badań laboratoryjnych. 9 lipca, podczas wizyt u lekarza powiązanego z próbą terapii genowej oraz z lekarzem pierwszego kontaktu, zgłaszała okresowe gorączki, bóle głowy i wymioty
[przypisy: dentysta legnica, ortodonta wrocław, dentysta płock ]
Powiązane tematy z artykułem: dentysta legnica dentysta płock ortodonta wrocław