Intensywna opieka wspomagająca plus immunosupresja w nefropatii IgA cd 6

Jeśli chodzi o drugi główny punkt końcowy (spadek eGFR o co najmniej 15 ml na minutę na 1,73 m2), nie było znaczącej różnicy między grupami (zestaw pełnej analizy: 22 z 80 pacjentów [28%] w grupie grupa wsparcia podtrzymującego i 21 z 82 [26%] w grupie immunosupresji, Figura 2B). Podobnie, w analizie wszystkich dostępnych przypadków, 18 z 76 pacjentów (24%) w grupie opieki podtrzymującej i 17 z 78 (22%) w grupie immunosupresyjnej miało spadek eGFR o co najmniej 15 ml na minutę na 1,73 m2. Gdy zmierzony klirens kreatyniny zamiast eGFR zastosowano do oceny tego punktu końcowego, nie było również znaczącej różnicy między badanymi grupami (iloraz szans dla zmniejszenia klirensu kreatyniny o .15 ml na minutę na 1,73 m2 w grupie immunosupresyjnej, 1,15; 95% przedział ufności, 0,62 do 2,14, P = 0,66).
Dodatkowe punkty końcowe
Tabela 2. Tabela 2. Dodatkowe punkty końcowe na podstawie analizy dostępnych przypadków po zakończeniu fazy próbnej. Nie zaobserwowano znaczących różnic między grupą opiekuńczo-opiekuńczą a grupą immunosupresyjną pod koniec fazy próbnej pod względem do średniej bezwzględnej zmiany eGFR, średniej rocznej zmiany nachylenia odwrotności stężenia kreatyniny w surowicy, liczby pacjentów ze zmniejszeniem eGFR o co najmniej 30 ml na minutę na 1,73 m2 oraz liczby pacjentów z początek schyłkowej niewydolności nerek (Tabela 2).
Dwanaście miesięcy po randomizacji pacjenci z grupy immunosupresyjnej mieli znacząco niższy średni poziom białkomoczu niż pacjenci z grupy wsparcia (Tabela 2). W 36 miesiącu różnica nie była już znacząca. Mikrohematurię, ocenianą za pomocą miarki moczu lub testu osadu, stwierdzono u 87% pacjentów w punkcie wyjściowym (67 w grupie opieki podtrzymującej i 74 w grupie immunosupresyjnej). Wśród tych pacjentów mikroimaturia nie była już obecna u 9 osób w grupie leczenia podtrzymującego i u 24 w grupie pacjentów z immunosupresją po zakończeniu badania (p = 0,004). W grupie pacjentów z immunosupresją więcej pacjentów otrzymujących glukokortykoid w monoterapii niż otrzymujących skojarzone leczenie immunosupresyjne miało remisję białkomoczu, krwiomoczu lub oboje (patrz Tabela S2 w Dodatku Dodatkowym).
Przebiegi czasowe poziomów ciśnienia krwi, eGFR i białkomoczu są pokazane na rysunku S1 w dodatkowym dodatku. Wartości były podobne w dwóch badanych grupach podczas 3-letniej fazy próbnej.
Zdarzenia niepożądane
Tabela 3. Tabela 3. Zdarzenia niepożądane podczas próby. Ogólna liczba poważnych zdarzeń niepożądanych była podobna w obu grupach badawczych (tabela 3 oraz tabele S3 i S4 w dodatkowym dodatku). Jednak obserwowaliśmy więcej nie ciężkich i ciężkich przypadków infekcji, głównie przewodu pokarmowego i dróg oddechowych, w grupie immunosupresyjnej, z czego 25% badanych uważało za związanych z leczeniem badanym
[podobne: ptaki allegro, ośrodek terapii uzależnień warszawa, sanmed ]