Ssaki wewnętrzne i przyśrodkowe promieniowanie nadobojczykowe w raku piersi cd..

Po mastektomii 73,4% pacjentów poddano napromienianiu ściany klatki piersiowej. W sumie 7,4% pacjentów w grupie kontrolnej i 8,3% pacjentów w grupie napromieniania węzłowego uległo napromienianiu pod pachą. Docelowa objętość leczenia promieniowaniem obejmowała trzy pierwsze przestrzenie międzyżebrowe, do pierwszych pięciu przestrzeni międzyżebrowych włącznie, u pacjentów z niższymi guzami z wewnętrznymi ćwiartkami. Pole nadobojczykowe osiągnęło boczne połączenie stawowo-obojczykowe, szczytowe zaciski pachowe ustawione przez chirurga lub obie, tym samym obejmując górną część pachwiny.15 Terapię ogólnoustrojową adjuwantową podawano w zależności od czynników ryzyka, w tym zajęcia węzłów chłonnych, rozmiaru i stopnia guza oraz wieku pacjenta. Prawie wszyscy pacjenci z chorobą węzłową (99,0%) i 66,3% pacjentów z chorobą węzłów ujemnych zostali poddani leczeniu ogólnoustrojowemu (Tabela S3 w Dodatku Uzupełniającym), ale szczegóły dotyczące tego leczenia nie zostały uzyskane. Łącznie 41 pacjentów losowo przydzielonych do grupy kontrolnej (2,0%) i 1944 pacjentów losowo przydzielonych do grupy napromieniania węzłów (97,1%) zostało poddanych regionalnemu napromieniowaniu węzłowemu (1936 pacjentów poddano napromienianiu regionalnemu, a 8 pacjentów przeszło częściową naświetlanie).
Długoterminowe skutki uboczne
U 3866 kwalifikujących się pacjentów, którzy otrzymali przypisane leczenie, toksyczne skutki oceniano podczas wszystkich wizyt kontrolnych przed progresją choroby lub rozwojem nowego pierwotnego raka. Ocena ta wykazała, że po 10 latach obserwacji u 3% pacjentów wystąpiło zwłóknienie płuc (4,4% w grupie z napromienianiem węzłów w porównaniu z 1,7% w grupie kontrolnej, p <0,001), u 1% stwierdzono zwłóknienie serca (1,2 % vs. 0,6%, P = 0,06), a 6% miało chorobę serca (6,5% vs. 5,6%, P = 0,25). Nie zaobserwowano znaczącej różnicy między dwiema grupami badawczymi pod względem innych późnych efektów toksycznych lub stanu sprawności. W porównaniu z poprzednim 3-letnim raportem zachorowalności, 17 stwierdziliśmy wzrost ryzyka zwłóknienia płuc (z 0,9% do 1,7% w grupie kontrolnej i od 2,8% do 4,4% w grupie napromieniania węzłowego). W grupie z napromienianiem węzłowym rozpoznano 191 sekundowe nowotwory, a 222 zdiagnozowano w grupie kontrolnej.
Bez ryzyka przeżycia bez choroby i bez choroby
Tabela 2. Tabela 2. Zdarzenia w populacjach, których celem jest leczenie w celu leczenia. Rysunek 2. Rycina 2. Odległe od choroby i całkowite przeżycie. Krzywe Kaplana-Meiera dla przeżycia wolnego od odległej choroby (panel A) i przeżycia całkowitego (panel B ) są pokazane.
Rodzaj i częstość zdarzeń przedstawiono w Tabeli 2. W momencie ostatecznej analizy, nawrót choroby w węzłach regionalnych rozwinął się u 139 pacjentów, miejscowe nawroty rozwinęły się u 219 pacjentów, a odległe choroby rozwinęły się u 711 pacjentów. Okres przeżycia wolny od choroby po 10 latach wynosił 72,1% (przedział ufności 95% [CI], 70,0 do 74,1) w grupie napromieniania węzłowego i 69,1% (95% CI, 66,9 do 71,2) w grupie kontrolnej (współczynnik ryzyka choroby). progresja lub śmierć, 0,89, 95% CI, 0,80 do 1,00, P = 0,04) (ryc. S1A w dodatkowym dodatku). Odległe przeżycie wolne od choroby w wieku 10 lat wynosiło 78,0% (95% CI, 76,1 do 79,8) u pacjentów, którzy przebyli regionalne napromienianie węzłowe i 75,0% (95% CI, 73,0 do 77,0) u pacjentów, którzy nie zostali poddani regionalnemu napromieniowaniu węzłowemu (P = 0,02) (rysunek 2A)
[hasła pokrewne: wzgorek lonowy, hiperinsulinizm, osłonik ]